خاطرات یک ترم کارورزی من
بسم الله الرحمن الرحیم
خاطرات یک ترم کارورزی من
در مدرسه ی راهنمایی نمونه ی توحیدی یاسوج
جعفر جلیل طهماسبی
تقدیم به:
کارکنان
اساتید
و دانشجویان
تربیت معلم شهید ایزد پناه یاسوج
مقدمه
دوران دبستان و راهنمايي ام پر بود از اوقات فراغت ودوري از مدارس يك نوبته صبح يا عصر. اوقات فراغتي كه يا با بازيهاي محلي در كوچه هاي خاكي و گشت وگذار در طبيعت و كوهستان يا كار كشاورزي سر مي شد.اما بسيار پيش آمده بود كه در طبيعت بكر زادگاهم روستاي كرف در زير سايه ي خرمن هاي گندم ، در ميان علف زار هاي كنار رود ، بر روي تپه ي مشرف به روستا ، در زير سايه ي درختان بلوط و يا در كپر هايي كه براي مراقبت از مزارع برنج ساخته شده بود بنشينم و به آينده فكر كنم ، اولين چيزي كه به ذهنم مي آمد شغل بود و اولين شغل ، معلمي.اين را موضوع انشا هايم در پاسخ به سوال هرساله كه دوست داريد در آينده چه كاره شويد تاييد مي كرد. در دوران دبيرستان پس از آن كه توانستم به عنوان نماينده ي شهرستان لردگان در جمع منتخبين شوراي دانش اموزي استان حضور پيدا كنم و در آنجا هم با كسب اكثريت آرا به عنوان نماينده دانش اموزان چهار محال و بختياري به مجلس دانش آموزي كشور راه پيدا كنم بيشتر با خانواده ي بزرگ آموزش و پرورش آشنا شدم و علاقه ام به معلمي بيشتر شد و سرانجام توانستم به آرزوي دوران كودكيم برسم و به عنوان دانشجوي تربيت معلم وارد مركز تربيت معلم شهيد ايزد پناه ياسوج شو م و اينك آنچه در این کتاب می خوانید قسمتی از خاطرات اینجانب در طول یک ترم کار ورزی در مدرسه ی راهنمایی نمونه ی توحیدی یاسوج می باشد .در این جا بر خود لازم میدانم از تلاش های استاد عزیزجناب آقای روشنفکر و دیگر اساتید ،ریاست و کارکنان مرکز و مدیر ، معاونان و معلمان و دانش آموزان مدرسه ی نمونه ی توحیدی و دوستان عزیزم که مرا در امر کارورزی یاری و مساعدت کردند تشكر مي نمايم. همچنين از حمايت هاي مادي و معنوي بسيج دانشجويي مركز و همكاري فرمانده ي اين پايگاه اقاي مالك مختاري براي چاپ اين اثر تشكر مي نمايم .
جعفر جليل طهماسبي
فهرست خاطرات
روز اول.........................................................................................1
مثل یک معلم....................................................................................2
از کجا آمده اید. . . ؟...........................................................................3
اولین کلاس من..................................................................................4
ترس از حضور معلم .........................................................................5
همه چیز غیر از معلم ..........................................................................6
مگه پرورشی چشه ؟............................................................................7
کلک های احمد .................................................................................8
معلم یا قاضی ...................................................................................9
کسی مرا باور نمی کند . . .! ...............................................................10
هر زنگ کوچ ................................................................................11
زبان لری .....................................................................................12
آقا دوستت دارم! ..............................................................................13
ثبت نمرات.....................................................................................14
گپی با مدیر ...................................................................................15
تقلب وسیع در امتحانات! ....................................................................16
فرق این باهوش با آن باهوش ...............................................................17
تهیه گزارش............................................................................18
روز ارائه گزارش ...........................................................................19
کلاس اول الف.................................................................................20
روز اول
اولین روز بود که باید به مدرسه میرفتیم . صبح در مرکز کلاس توجیهی داشتیم ، استاد نکات لازم را گفتند و مدارس مشخص شد .
مدرسه ی نمونه توحیدی به نام ما افتاد .باید با مدرسه آشنا می شدیم . گروه 5 نفره ما اولین گروهی بود که باید معرفی میشد. همگی سوار مینی بوس مرکز شدیم ،شبیه اردو های دانش آموزی بود ، ولی اردو نبود ،شروع یک عمر کار معلمی بود . با آقای عابدی مدیر و آقای آشنا معاون پرورشی آشنا شدیم . قرار بود آن روز در حد آشنایی بمانیم ولی هفته های بعد کامل.
استاد که رفت کمی با معاون پرورشی صحبت کردیم ،کمی در محیط چرخیدیم . احساس غریبی میکردیم ،احساس بیگانگی ،احساس می کردیم مزاحم هستیم. چند دقیقه ماندیم ، خدا حافظی کردیم . فرار را بر قرار ترجیح دادیم .
مثل یک معلم
کارورزی (تمرین معلمی ) را خیلی جدی گرفته بودیم ،مثل یک معلم واقعی رفتار می کردیم و یا شاید جدی تر و بهتر از آن. روز دوشنبه کارورزی داشتیم . شب قبل از آن بهترین لباس هایمان را که از قبل شسته بودیم ،اتو می کردیم ،کفش ها را واکس می زدیم ،اصلاح می کردیم ،به موقع می خوابیدیم تا صبح زودتر برخیزیم . صبح که بلند می شدیم اگر صبحانه نمی خوردیم مهم نبود،،فقط به ظاهرمان می رسیدیم ،جلوی آینه به خودمان ور می رفتیم ،همدیگر را وارسی می کردیم .موقع پیاده شدن و قبل از ورود به مدرسه آخرین بازرسی را انجام می دادیم و سپس وارد می شدیم .
در مدرسه جدی بودیم ،بسیار دقت می کردیم ، مواظب رفتار، کردار و گفتار و حتی حرکاتمان بودیم ، ژست یک معلم واقعی را می گرفتیم . . .
متفاوت از خود همیشگی مان بودیم ، این همه وسواس و دقت در حالی بود که هیچ تضمینی برای معلم شدن مان وجود نداشت .
از کجا آمده اید. . . ؟
بعد از روز اول حضورمان که فقط در حد یک آشنایی و معرفی بود ، آن دوشنبه دومین روز حضورمان در مدرسه ی توحیدی بود . سوم آبان ماه روز انتخابات شورای دانش آموزی . وارد مدرسه که شدیم بچه ها صف صبحگاهی داشتند . همه ی نگاه ها به ما بود ،ما را به هم نشان می دادند و پچ پچ می کردند . نمی دانستم چه می گویند . مراسم صبحگاهی که تمام شد از جلوی ما می گذشتند و وارد کلاس می شدند ، هرکدام سوالی داشتند .یکی می گفت از طرف شورای نگهبان آمده اید ؟گفتم : نه عزیزم ،ما برای تمرین معلمی آمده ایم .دیگری می گفت :از طرف استانداری آمده اید ؟باز گفتم : نه عزیزم ، ما برای تمرین معلمی آمده ایم. یکی دیگر می گفت : از طرف آموزش و پرورش آمده اید ؟. . . هرکس سوالی داشت.ماهم که می دیدیم باید به دویست – سیصد نفر جواب بدهیم ، خودمان را راحت کردیم و در جواب همه ی آن ها می گفتیم:بله ،بله . . .
آن روز دانش آموزان باشوق رای خود را به درون صندوق می ریختندو ما فقط نظاره می کردیم . از طرف هیچ کس نرفته بودیم .
اولین کلاس من
اولین حضور من در کلاس بود . احساس دوگانه ای داشتم ، هم مشتاق کلاس رفتن بودم و هم ترس و اضطراب داشتم.تصمیم گرفتیم دو نفری به کلاس برویم تا شاید اضطراب تقسیم شود .دفتر کلاس را برداشتیم و آرام راه افتادیم . از کلاس که تا چند لحظه ای دیگر در آن بودم پیش بینی های متفاوتی داشتم ، خودم را در کلاس متصور می کردم .کلاس چگونه خواهد بود ؟پر از سروصدا ،بی نظم، خشک و جدی یا ساکت ،آرام و منظم ؟ وارد کلاس شدیم ،برپا دادند و نشستند . با خوش رویی خودمان را معرفی کردیم ،آن ها هم خودشان را معرفی کردند .در مورد کارمان گفتیم . سوال داشتند ،جواب دادیم .ما سوال داشتیم ،آن ها جواب دادند . آن همه ترس و اضطراب دیگر نبود .
با دانش آموزان انس گرفته بودیم آن ها هم همینطور، انگار سال ها همدیگر را می شناختیم . کلاس خوب بود و خوب هم تمام شد ،انگار سال ها معلم بودیم . اولین حضور ،بهترین حضور بود .
ترس از حضور معلم
در تمرین معلمی باید همراه معلم سر کلاس می رفتیم . ولی من از این ترس داشتم و هر بار که می گفتند همراه معلم سر کلاس بروید ،یا به دیگران اشاره می کردم یا کنار می کشیدم .تا آن روز.آن روز همراه معاون پرورشی به طبقه کلاس ها رفتیم .دوستانم هر کدام وارد یک کلاس شدند و من عمدا نفر آخر ایستادم به امید آن که دیگر کلاس نباشد . اما نشد .
کلاس تاریخ سهم من شد و آقای بهمنی معلم ، معلم خوبی بود . یک امتحان داشتند ، سریع برگزار شد.صندلی آوردند ، نشستم . شروع به درس دادن کردند ،گوش می دادم به یاد دوران دانش آموزی ام افتادم . سوال می کردم و معلم جواب می داد . بسیار چیز آموختم .
آن روز فهمیدم همیشه باید آموخت ، همیشه باید شاگرد بود .
همه چیز غیر از معلم
واردکلاس شدم .اولین جلسه ی آن کلاس بود.طبق رسم معمول جلسات اول خودم را معرفی کردم و از دانش آموزان هم خواستم خودشان را معرفی کنند و بگویند دوست دارند در آینده چه کاره شوند ؟
شروع کردند ،اسم و فامیل اکثر آن ها را نفهمیدم ، سریع می گفتند ولی شغل مورد نظرشان را می فهمیدم.فوتبالیست،دکتر،خلبان،دانشمندو . . . همه چیز گفتند غیر از معلمی ،بر خلاف دوران ما که در جواب این سوال می گفتیم :معلم! گفتم: موفق باشید ،با اندکی تلاش و پشتکار به آرزو هایتان می رسید . اما نتوانستم نپرسم كه چرا کسی دوست ندارد معلم شود ، پرسیدم.همه ساکت بودند ، یکی بلند شد و گفت : آقا معلم ها فقیر هستند .ناراحت شدم ، لبخند دردناکی زدم و گفتم : بچه ها معلم شاید فقیر باشد ولی هرگز حقیر نبوده است . نمی دانم منظورم را فهمیدند ؟
مگه پرورشی چشه ؟
دانش آموزان کنجکاوی بودند.دوست داشتند از همه چیز بدانند ،خصوصا از ما . می پرسیدند می خواهید معلم چه درسی شوید ؟ روز اول فقط کارمان جواب دادند به این سوال بود . به هرکه جواب می دادیم ، دیگری می آمد . فكر مي كردم از گفتن معلم پرورشی خوششان نيايد. می گفتم معلم دینی ،قرآن و پرورشی .بعضی می گفتند خوب است ،ولی اکثراً می گفتند چرا معلم درس دیگری نشدید ؟ هم خوشحال می شدم هم ناراحت،خوشحال به خاطر صراحت شان و ناراحت به خاطر حرف شان . می دانستم که اصل سوالشان کلمه ی پرورشی است ، در جواب فقط می گفتم : مگه پرورشی چشه ؟هیچ نمی گفتند. . .
کلک های احمد
احمد پسر پر شور و شری بود . بر خلاف همه ی این بچه ها که معمولا جایشان ته کلاس و به قول بعضی ها محله ی بوفه نشینان بود ردیف اول می نشست. درس دینی بود . چند سوال از درس قبل پرسیدم ، یکی از سوالات را جواب داد ، معلوم بود حداقل در درس دینی قوی است .
مقداری از کلاس که سپری شد نمی دانم احمد مرا ساده فرض کرد یا خودش را زرنگ ،صدایم زد ،به طرفش رفتم .یک برگه ای به من نشان داد و آرام گفت :آقا من در امتحان رزمندگان رتبه ی اول دینی را آوردم و آقای حسن پور قول دادند یک 20 به من بدهند ،حالا شما زحمتش را بکشید ، باشه آقا؟ می دانستم کلک می زند ولی گفتم : باشه . مبادا دلش بشکند . نیمه های زنگ بود احمد به خیال اینکه نمره 20 برایش ثبت شد ، بااشاره از من خواست نزدش بروم.دوباره آرام گفت :آقا ما هفته ی قبل غیبت کردیم ،آقای حسن پور قول داد خطش بزند ،شما خطش بزنید ، باشه آقا؟ باز هم گفتم باشه .تا ناراحت نشود. زنگ استراحت زده شد.دفتر کلاسی را برداشتم ،بیرون آمدم نه 20 به او دادم و نه غیبتش را خط زدم .
احمد در دلش شادی می کرد ، او نمی دانست . . .
معلم یا قاضی
حوصله ی نشستن در اتاق پرورشی را نداشتم ، بیرون آمدم . دانش آموزان تازه کلاس رفته بودند ، راهرو خلوت بود مشغول قدم زدن شدم. دو دانش آموز در حالی که بسیار سروصدا می کردند و همدیگر را به سویی می کشیدند نزد من آمدند ،باهم شروع به صحبت کردند ،آقا . . . آقا . . .
از حرف هایشان فهمیدم که یکی از دیگری شکایت دارد و من باید قضاوت کنم ، یک لحظه به یاد فیلم ها و انیمیشن های تلویزیون افتادم. قاضی ،محکمه ، رای . . . از خیالات بیرون آمدم گفتم :یکی یکی بگید ببینم چی میگید . یکی گفت : آقا ما از دهنمون در رفت و یه حرف بد (فحش )زدیم ، حالا می خواد پیش مدیر بره و از ما شکایت کنه .هنوز حرفش تمام نشد که دیگری شروع کرد : آقا ما پارسال یه حرف زدیم این سریع رفت به مدیر گفت. نمی دانستم چه کار کنم ،در معلمی مانده بودم باید قاضی هم می شدم .می دانستم نصیحت گیرایی ندارد ، گفتم :دوستان چه نیازی به مدیر هست ،خودتون الحمدالله بزرگید و هم عاقل و هم فهمیده. . . موضوع را خودتان حل و فصل کنید . شاد شدند و رفتند .
با خودم گفتم گاه باید انسان ها را آنقدر بالا برد که پستی ها را نبیند.
کسی مرا باور نمی کند . . .
اولین بار بود به آن کلاس رفته بودم . درس ادبیات داشتند ، من نباید درس می دادم . اندکی در باره ادبیات توضیح دادم . وقت بسیار مانده بود ، بعضی از دانش آموزان می خواستند هنر های خود را اجرا کنند. یکی از دانش آموزان نزد من آمد و گفت :آقا اجازه می دهید چند مطلب و دانستنی علمی بگویم؟ موافقت کردم ، حسین شروع کرد ، نسبت به سنش خیلی اطلاعات داشت ،حرف هایی می زد که من بعضی از آن ها را نه شنیده بودم و نه می فهمیدم !زنگ تفریح دوباره پیش من امد باز هم حرف های علمی می زد ،یکی از اختراعاتش را هم نشان داد ،هفته ی بعد هم یک ماکت هواپیما که خودش طراحی کرده بود به من نشان داد .دلی پر از ناگفته ها داشت ، می گفت و من هم گوش می دادم ، تایید می کردم و تحسین می گفتم . از او پرسیدم کسی هم ازتو حمایت می کند؟ گفت : آقا تا حالا فقط شما به حرف های من گوش دادید ، کسی مرا باور نمی کند . . . بسیار افسوس خوردم .
هر زنگ کوچ
مدرسه ی توحیدی نمونه بود و می طلبید که متفاوت از دیگر مدارس باشد .اما آنچه که تا به حال ندیده بودم و برایم عجیب بود شیوه ی گردش کلاس ها بود . بر خلاف معمول که دانش آموزان همیشه در یک کلاس می نشستند و هر زنگ با یک معلم کلاس داشتند ، در این مدرسه هرکلاس به نام یک معلم بود ، که وسایل کارش در آن تعبیه شده بود و این دانش آموزان بودند که هر زنگ باید کیف و کتاب های خود را برمی داشتند و به دیگر کلاس ها کوچ می کردند . دانش آموزان اذیت می شدند ، پرسیدم ، تایید کردند . از دیگر ویژگی های مدرسه ی توحیدی شیوه ی آموزش بود آموزش توسط وسایل تکنولوژی آموزشی ، این را با شرایط زمان تحصیل خودم مقایسه کردم، تخته سیاه ،گچ های رنگی ، تخته پاکن . . . کلاس ها متفاوت بود،مثل خودمان .
زبان لری
دانش آموزان به زبان لری صحبت می کردند ،در هر کلاس هم یکی دودانش آموز فارس زبان بودند آن ها هم به زبان لری عادت کردند و مجبور بودند بفهمند . به عنوان یک لر زبان وقتی می دیدم دانش آموزان به زبان لری که بخشی از هویت آن هاست صحبت می کنند خوشحال می شدم و احساس غرور می کردم .ازآن ها تشکر کردم . تعجب کردند و گفتند :آقا شما اولین کسی هستید که نه تنها از لری صحبت کردن ما ایراد نگرفتید بلکه تشکر هم کردید . کمی جلو تر که رفتیم و با هم صحبت کردیم فهمیدم از گفتن چند جمله به زبان فارسی عاجزند . حالا من بودم که تعجب می کردم ، به روی خودم نیاوردم . با مسئولان مدرسه در میان گذاشتم ،آن ها هم لری صحبت می کردند . . . .
آقا دوستت دارم!
درس دینی داشتند. معلم نیامده بود و من مامور شدم کلاس را اداره کنم . وارد کلاس که شدم برپا دادند و نشستند ، مودب بودند . از درسشان پرسیدم ،گفتند درس امروزشان در مورد نماز است . در مورد نماز بسیار اطلاعات داشتم ، چند سوال از درس قبل پرسیدم و مشتاقانه به درس نماز پرداختم . در مورد نماز داستان گفتم ،شعر گفتم ،خیلی خوب توضیح دادم دانش آموزان هم خوب همکاری می کردند .از یکی از دانش آموزان خواستم از روی درس بخواند، شروع به خواندن کرد .همه به درس گوش می دادند .مجيد که در طول کلاس فقط گوش می داد با اشاره دست مرا به سوی خود خواند . چهره ای معصومانه داشت ، چشمانی سبز ،صورتی روشن ، موهایی بور . نزدش رفتم خواست گوشم را نزدیکش ببرم ،آرام با حالتی خاص زیر گوشم گفت :آقا دوستت دارم! . شوکه شدم ، با توجه گفتم : چی ؟!دوباره گفت : آقا خیلی دوست داشتنی هستید ،دوستتان دارم ! دستم را روی شانه اش گذاشتم و آرام گفتم : من هم شما را دوست دارم .
ثبت نمرات
آن روز کلاس نرفتیم و از ما خواستند نمرات را ثبت کنیم . هر معلم نمرات درس خود را داده بود و ما باید نمره هر دانش آموز را در برگه ی مخصوص خود وارد می کردیم . با جدیت و دقت نمرات را وارد می کردیم ، احساس خوبی داشتیم .مشغول وارد کردن نمرات بودم که یاد دوران دانش آموزی ام افتادم ،روزی که با همدستی دونفر از دوستان یک کارنامه جعلی که پر بود از نمرات زیر 10 با انظباط -0- برای یکی از دوستانمان صادر کردیم . کاری که باعث اعتراض او و والدینش از مدیر و معلمان شد و نزدیک بود دعوا راه بیفتد . حتی یک نمره ی بالای 10 هم به آن بدبخت نداده بودیم .فهمیدند کار ماست ، مارا خواستند ،نرفتیم. الحمدالله مدیر آشنا بود سروته قضیه را یه جوری به هم آوردیم .
آن روز شوخی بود اما این روز جدی جدی بود .
گپی با مدیر
آخرین دقایق حضورمان در مدرسه در آن روز بود . مطابق خروج معمول که از اتاق معاون پرورشی شروع می کردیم ، وارد سالن می شدیم به حیاط می آمدیم و اندک اندک به درب خروجی نزدیک می شدیم عمل کردیم . در مرحله ی حیاط بودیم و مشغول صحبت که آقای عابدی مدیر مدرسه وارد جمع ما شد . هم مدیر نمونه ای بود و هم مرد بزرگواری . از تجربیات خود می گفت ، از اصول معلمی و مدیریت هم گفت ، توصیه هایی به ما داشت . بسیار زیبا می گفت . در همین حین استاد روشنفکر هم آمد ، اندکی با ما و مدیر صحبت کردند و رفتند ولی ما همچنان به صحبت های آقای عابدی گوش می دادیم ،صحبت مان تاچند دقیقه بعد ازوقتی که ما باید در مدرسه می ماندیم طول کشید .ما نفهمیدیم چون حرف هایش جالب و دلنشین بود . یکی از کارکنان ایشان را صدا زد و رفت ما هم آمدیم .
آن روز بسیار چیزآموختم ، فهمیدم آموختن فقط در کلاس درس نیست.
تقلب وسیع در امتحانات!
کلاس سوم امتحان دینی داشتند .من و دوستانم مامور اجرا و نظارت بر امتحانات بودیم ، سوالات را از قبل معلم درس دینی طرح کرده بود . بچه ها در حیاط نشستند ،اوراق را توزیع کردیم و مشغول نظارت شدیم . بعضی ها تقلب و به قول خودشان مشورت می کردند به آن ها تذکر دادیم .بعضی ها در باره برخی سوالات نا مفهوم توضیح می خواستند ،توضیح دادیم . ناگفته نماند به یکی دومورد هم که هیچ ننوشته بودند کمک کردیم . امتحان تمام شد،برگه ها را جمع کردیم و تحویل معاون پرورشی دادیم . هفته ی بعد که به مدرسه رفتیم فهمیدیم بعضی از همان دانش آموزان گزارش تقلب وسیع در امتحانات را دادند ، آنقدر با آب و تاب گفتند که همه از ما گلایه و انتقاد می کردند از معاون آموزشی بگیر تا معاون پرورشی و معلم. ما هم آن روز پشت دستمان را داغ کردیم که دیگر به کسی کمک نکنیم ،حداقل موقع امتحانات . بعد ها شنیدم آن امتحان دوباره برگزار شد .
فرق این باهوش با آن باهوش
کلاس اول درس ریاضی داشتند ،آقای انوری نیامده بود . این کلاس را قبلاً رفته بودم ،با هم آشنا بودیم به همین خاطر دانش آموزان از معاون خواستند که من به کلاس آنها بروم.در کلاس مقداری در مورد مسائل مختلف صحبت کردیم.وقت زیاد بود. یکی از دانش آموزان خواست تئاتر بازی کند،یکی دیگر هم می گفت :آقا ما هم تقلید صدا بلدیم ...چند نفرساز مخالف می زدند، می گفتند :این مسخره بازی ها چیه ،ریاضی درس بدید.از ریاضی دل خوشی نداشتم،می خواستم به آنها بفهمانم این ها عیب نیست .تصمیم گرفتم طبق نظریه ی هوش های چند گانه گاردنر که هفته ی قبل در مرکز کنفرانس داده بودم توضیح بدهم . گفتم : بچه ها افراد دارای چند هوش هستند :هوش کلامی ، هوش ریاضی ،هوش موسیقیایی و . . .فردی که فقط در یک زمینه ی خاص قوی باشد دلیل بر باهوشی نیست ، مثل ریاضی .مقداری توضیح دادم که همین تئاتر بازی کردن ، خوب صحبت کردن و خنداندن هم یک نوع هوش است . داشتم توضیح می دادم که در بین حرف هایم گفتم :فردی که یکی از این هوش ها را داشته باشد هم باهوش هست.این را که گفتم ،یکی از دانش آموزان گفت : آقا شما که گفتید داشتن یک هوش دلیل بر باهوشی نیست ؟دانش آموز دیگری هم حرف او را تایید کرد. به قول ادبا سخت در محضور گیر کرده بودم. نمی خواستم کم بیاورم ،گفتم : این باهوش با آن باهوش فرق دارد ،آنقدر توضیح دادم و به قول معروف پیچوندم که همه قبول کردند .
تهیه گزارش
استاد قبلا گفته بود که یک گزارش فیزیکی و انسانی از مدرسه تان تهیه و ارائه کنید . آماده نکرده بودیم و آن هفته هم قرار بود ارائه کنیم . زنگ زدیم به استاد روشنفکر ، گفتیم آماده نکرده ایم ،انشاالله هفته ی بعد.موافقت کردند.
آن دوشنبه هم مطابق معمول به مدسه رفتیم . من و دونفر از دوستانم مامور تهیه گزارش بودیم ،همه جا سرک می کشیدیم از آشپزخانه تا سایت ،اتاق مدیر و . . . همه چیز را می شمردیم ،از لامپ سقف بگیر تا شیر های سرویس بهداشتی و تعداد موزائیک های کف و . . .از برنامه هایی که نوشتن شان وقت می برد عکس می گرفتیم ،از برنامه غذایی تا برنامه هفتگی و . . . از همه سوال می کردیم ،از دانش آموزان بگیر تا معلمان و مدیر و معاونان و . . . همه چیز را موبه مو یادداشت می کردیم ،خلاصه شده بودیم مفتش. آن جا بود که فهمیدم که بین کار آینده ما و باورغلط عامیانه که معلم پرورشی یعنی جاسوس ارتباطی هست .
روز ارائه گزارش
گزارش کارورزی را از قبل تیتروار نوشته بودم .جمله بندی آن ها را درست کردم ،وظیفه نوشتن با دیگر دوستان بود . تا پاسی از شب نشستیم گزارش را آماده کردیم . صبح آن دوشنبه باید گزارش را ارائه می دادیم . سه گروه بودیم ما اولین گروهی بودیم که تحویل دادیم و به تبع باید اول هم توضیح می دادیم. خودم توضیح دادم . همه گوش می کردند ،دوستانم هم راضی بودند.استاد سوالاتی داشتند جواب دادیم .نوبت گروه مدرسه شاهد شد .یکی از آن ها که باید گزارش را ارائه می داد با یکی از اعضای گروه من سر شوخی داشت.دوست من حرفی به او زد ،حرف خنده داری بود .ما هم لبخندی زدیم،چیزی بیشتر از یک لبخند.همین جرقه ای شد که گروه مدرسه شاهد به ما اعتراض کنند .می گفتند ما در وقت شما گوش دادیم، شما به ما می خندید.راست هم می گفتند ،استاد روشنفکرهم تایید کردند .بحث پس از کلاس هم ادامه داشت ،نزدیک بود کار به جاهای باریک کشیده شود اما خوشبختانه ختم بخیر شد.به طوری که انگار هیچ چیز هرگزاتفاق نیفتاده بود .
کلاس اول الف
همه ی دانش آموزان و کلاس های مدرسه ی نمونه ی توحیدی را دوست داشتم اما دانش آموزان کلاس اول الف را بیشتر دوست داشتم. اولین کلاسم با آن ها بود ،بهترین کلاس هایم هم با آن ها بود.در زنگ هاي استراحت دور من حلقه مي زدند .همه ی آن ها را می شناختم همیشه دنبال این بودند که من به کلاس آن ها بروم . خاطرات خوبی باهم داشتیم . از آن ها خواستم خاطرات خود را از کلاس هایی که با هم داشتیم خصوصاً کلاس اولمان بنویسند و بیاورند .
خاطرات زیبا بود . . .
از فرزندان آزاده وطن غلامك هاي حلقه به گوش مسازيد و به آنها بياموزيد طلاي شجاعت و غيرت بسيار با ارزش تر از سيم سواد است.
"محمد بهمن بيگي "
پايان
. . . تو رفتي ، من رفتم و خاطره هايمان مانده است . خاطراتي نوشته بر تخته سياه كلاس ، خاطراتي نوشته بر دفتر عشق ، خاطراتي نوشته بر قلب پاك ، خاطراتي براي هميشه .تو رفتي ، من رفتم ولي بدان دوستت دارم ، خودت را ، زندگيت را و راهت را و اينك من قدم در راه تو گذاشتم ، تا برسم به پاي آن كوهي كه تو برقله اش پرچم افتخارت را زده اي . و شايد روزي روزگاري در حضور تو در كلاس عشق و در مقابل آيينه هاي گذشته ام بگويم : من معلم امروز شما دانش آموزان و دانش آموز ديروز اين معلم بوده ام و آنگاه بر دستان مهربانت بوسه ي سپاس بزنم .
خداحافظ گذشته ي رويايي ام ، خداحافظ معلم خوبم . سلام آينده روشن ، سلام شاگردان خوبم .من معلم شما من همان شاگرد ديروزم .